13 juni 2014

Sataya Reef in de Rode Zee is één van de mooiste en fijnste plekken waar ik ben geweest. Ik hou van de onvoorstelbare kleuren blauw van de zee. Van de serene rust die er heerst. Van het prachtige koraal en boven alles van de speelse dolfijnen die er wonen. Maar op de één of andere manier is het voor mij erg moeilijk er te komen.

In 2012 zou ik een week op een boot in dit prachtige rif wonen. Maar er kwam een storm met harde wind en onweer en de boot zonk de eerste dag dat ik in Sataya was. In 2013 wilde ik terug, naar hetzelfde rif, naar dezelfde boot. Mijn letterlijk in het water gevallen vakantie overdoen. De politieke onrust in Egypte zorgde er voor dat mijn vlucht werd geannuleerd. Tot drie keer toe vond ik een nieuwe vlucht, die drie keer evengoed weer werd gecanceld. Uiteindelijk, een paar dagen voor mijn geplande vertrek, werd me duidelijk dat ik helemaal niet zou gaan. Dat was een enorme klap en in een opwelling vertrok ik naar Hawaii. Om daar met dolfijnen te dansen.

Dit jaar, 2014, moest het jaar worden dat ik gewoon naar Sataya zou gaan. Weer dezelfde plek, weer dezelfde boot, maar zonder gedoe en complicaties dit keer. Eindelijk genieten en volledig opgaan in dit azuurblauwe rif. Maar weer liep het anders. Dit keer geen natuurgeweld of politiek geharrewar, maar menselijke onbetrouwbaarheid. Niet nagekomen afspraken en een onherstelbaar beschadigd vertrouwen. Weer verloor ik veel geld en weer stond ik met lege handen.

Happy end?

Een verstandig mens zou dat hele Egypte voorlopig eens laten voor wat het is, kreeg ik van alle kanten te horen. Maar het gaat niet om Egypte. Het gaat om Sataya, die magische plaats, waar ik onvoorwaardelijk van hou. Een lovestory zonder happy end tot nu toe. Maar de moeite waard om voor te vechten. En bovendien ben ik helemaal geen verstandig mens. Ik ben een dromer. Een dromer, die stappen zet om haar dromen waar te maken. Een paar zeer recente ongeneeslijke ziektes in mijn naaste omgeving hebben mij doen beseffen dat mijn dromen wil najagen. Nu. En deze dromer droomt van zwemmen met dolfijnen in Sataya Reef.

Wel geloof ik dat deze boot, na drie jammerlijk mislukte pogingen, niet voor mij is weggelegd. Daar neem ik definitief afscheid van, dat laat ik rusten. Loslaten is een kunst. Maar Sataya, mijn oneindige liefdesverhaal, is een ander hoofdstuk in mijn levensboek. Als je de directe weg hebt geprobeerd maar er niet komt, dan kies je gewoon een andere weg. Van mislukkingen word je creatief. Maar als linksom en rechtsom ook niet lukken, zit er niets anders op dan dwars door alle turbulentie heen te gaan. En dus stap ik op het vliegtuig, zonder plan, zonder enig vooruitzicht, maar met de wens om in Sataya te komen.