6 december 2014

Een Egyptische bruiloft is een heksenketel. Een ander woord is er niet voor. Jarenlang heeft mijn vriend hier naar toe geleefd. Eerst moest hij een geschikte bruid vinden en de hele familie bemoeide zich daar mee. Toen kwam het grote verlovingsfeest en daarna het jarenlang bouwen aan zijn huis. Nu is het huis eindelijk klaar en ingericht en kan hij trouwen. Zijn wit gepoederde bruid draagt een fonkelende jurk, natuurlijk met een degelijke witte koltrui eronder zoals elke bruid in Egypte.

Alles is er: een parade van toeterende auto's, buikdanseressen en mierzoete snoepjes. Terwijl de bruidegom en zijn bruid in de kosha zitten, wervelen de dansende derwisjen voorbij. De bruidstaart is groot en indrukwekkend, maar eigenlijk helemaal niet lekker. Het is er druk en de muziek staat hard. Vrouwen raken mijn blonde haren aan, mannen leggen hun arm vrijpostig om mijn middel en allemaal willen ze met me op de foto. Zo'n 50 foto's en 4 uur later heb ik er genoeg van en we sluipen weg, verblind door alle bling bling en doof van de keiharde muziek.

Die nacht kan ik niet slapen: het zinderende feest en de duizelingwekkende drukte zitten nog steeds in me. Ik verlang naar rust en dus gaan we terug naar de bergen waar we al eerder een paar nachten sliepen. Nog even vrij zijn. Nog even ruimte om te dromen, voor ik weer naar huis vertrek.
Wat een verademing. Het contrast is enorm en de stilte is hier zo oorverdovend dat ik echt even denk dat ik doof ben na alle duiken en de muziek op het huwelijksfeest. Urenlang zitten we in het duister op strand. We zeggen niets, doen niets en zijn samen alleen met onze gedachten. Door de vele sterren is het meer licht dan donker. Dan ontdek ik het sterrenbeeld Pegasus. Meteen zoek ik naar Delphinus, het sterrenbeeld dolfijn. Ik weet dat het er vlak bij moet staan.

Een dolfijn aan de hemel

Sterren kijken in Egypte is lastig. Het perspectief is hier zo anders dan in Nederland. En er zijn zoveel meer sterren te zien dan bij ons. Toch vind ik het sterrenbeeld dolfijn en wijs mijn vriend erop. Hij gelooft er niets van, een dolfijn aan de hemel? Ja, echt, lach ik. Het is zelfs één van de 48 klassieke sterrenbeelden van Ptolemeus.

Poseidon, de god van de zee is op zoek naar een geschikte vrouw om met hem in de zee te leven. Hij krijgt een relatie met zeenimf Thetis. Maar een voorspelling zegt dat haar zonen groter en sterker worden dan hun vader. Dat wil Poseidon niet en hij verlaat Thetis, die later met Peleus een beroemde zoon krijgt, Achilles. Thetis dompelt haar zoon in de rivier de Styx om hem immuun te maken voor zijn vijanden. Maar om hem niet te laten verdrinken, houdt ze hem vast aan zijn hielen die daardoor niet worden ondergedompeld. Dit is zijn zwakke plek, zijn Achilles’ hiel.

Poseidon laat ondertussen zijn oog vallen op Thetis' zus Amphitrite. Maar zij wil niet in Poseidons onderwaterrijk wonen en vlucht naar het Atlasgebergte in Marokko. Voor de god van de zee is er geen andere vrouw en steeds weer stuurt hij boodschappers naar haar toe. De dolfijn Delphinus slaagt er uiteindelijk in Amphirite over te halen met Poseidon te trouwen. De zeegod is zijn gezant zo dankbaar dat hij hem aan de hemel plaatst.

Over alle sterrenbeelden zijn prachtige verhalen te vertellen. We zien Cassiopeia, de ijdele vrouw die voor straf onderste boven aan de hemel staat. Dan ontdek ik Orion, een van mijn favoriete sterrenbeelden. Van Orion met zijn trouwe jachthonden is het maar een klein sprongetje naar de rijke Egyptische geschiedenis. En dus vertel ik over de Hondsdagen, de Nijloverstromingen en de relatie tussen de piramiden van Gizeh en het sterrenbeeld Orion.

Plotseling zien we een strook licht boven de zee verschijnen. Dan pas beseffen we dat het ochtend is en we de hele nacht naar de sterren hebben gekeken.