24 augustus 2013

November vorig jaar schreef ik een weblog over wensen die uitkomen. 
Soms snel, gemakkelijk en bijna vanzelf, maar vaker pas na veel moeite of lang wachten. Ik doelde op mijn jarenlange wens om met dolfijnen te zwemmen. Het lukt uiteindelijk, ik danste met dolfijnen, maar pas nadat ik gezonken was met de boot waarop ik een week zou wonen.

Zwemmen met dolfijnen maakte zoveel indruk op me, dat ik niet kon wachten op een nieuwe ontmoeting. De dolfijnen blijven me roepen. Graag wil ik op herhaling. Het goed doen nu. Niet even een keer met dolfijnen zwemmen te midden van gedoe, geregel en een verwerkingsproces. Nee, dit keer wil ik mezelf een week lang onderdompelen in hun magische wereld. En ja, vanaf dezelfde boot die toen zonk. 
Had ik verwacht dat het dit keer makkelijk zou gaan? Vanzelf eigenlijk?
Nee, ik ken mezelf en mijn reizen. Maar wat er nu allemaal gebeurt, zag ik toch niet aankomen. 

Veilig? 

Onrusten braken uit in Egypte. Een burgeroorlog dreigt. Maar de kusten van de Rode Zee zijn nog veilig. Toch kwam er een aangescherpt reisadvies. Wat betekent dat, een niet-essentiële reis, vroeg ik me af. Ik hoor de dolfijnen immers roepen. Mijn Egyptische vrienden spreek ik inmiddels dagelijks. Zij vertellen nog steeds dat het aan de Rode Zee echt veilig is. Kom maar gerust naar Marsa Alam, zeggen ze. En dat ben ik ook van plan.

Maar toen werd mijn vlucht geannuleerd. Dan maar vliegen vanaf Brussel, totdat ook die vlucht werd gecanceld. Maar misschien wordt er toch weer gevlogen van Amsterdam naar Hurghada. En dan ga ik wel over de weg naar de haven in Marsa Alam.  Tegenstijdige informatie en heel veel verwarring overheersen momenteel. Voor mij een les in loslaten en accepteren van wat is. Maar toch, nog steeds hoop ik dat ik over 2,5 week met dolfijnen zwem. Hoe ik er kom weet ik nog niet. Maar wat ik wel weet: voor sommige wensen moet je nu eenmaal moeite doen.....