Geel

7 februari 2013

Als iemand mij vraagt wat mijn lievelingskleur is, wisselt het antwoord nog al. Het hangt van verschillende factoren, de tijd van het jaar, mijn bui, maar ook waar de kleur voor bedoeld is. Ik hou van alle kleuren van de regenboog, van het hele spectrum. Soms zie ik roze wolken, dan weer zie ik alles in een oranje licht. Maar ook geel is een kleur die bij mij past: bij mijn zonnige naam, bij mijn sterrenbeeld leeuw. Het is ook de kleur van zand en ik associeer het met strand en woestijn. Geel doet mij ook aan Egypte denken. Aan het masker van Toetanchamon, aan de zonnegod. Aan Wadi el Hitan en andere plaatsen waar ik van hou. En soms doen mensen mij ook aan kleuren denken, en sommige mensen zie ik geel. Want geel straalt licht en warmte uit. En nu ik het boek 'De gele wereld' van Albert Espinosa heb gelezen hou ik nog meer van geel, en van mijn gele zielen.

Gele zielen

Van zijn 14e tot zijn 24e leed Espinosa aan kanker. Hij was vaker in het ziekenhuis dan daarbuiten, maar wist zijn optimisme te behouden. Hij verloor een been, een long en stukje lever, maar kreeg ook veel, 23 ontdekkingen bijvoorbeeld. Zijn facsinatie voor het in zijn ogen magische getal 23 is voor mij niet overtuigend, maar dat vergeef ik hem. Uit dank voor het delen van zijn prachtige gele wereld. De gele wereld is een naam die hij heeft gegeven aan een manier van leven. Lering trekken uit goede en slechte momenten. En de gele wereld is er een van ontdekkingen. En het idee dat er in de gele wereld geen regels zijn, enkel ontdekkingen, staat mij erg aan. Opvallend dat zijn gele wereld verdacht veel op die van mij lijkt.

Voor Espinosa staat geel voor zon, warmte, liefde en vriendschap. 'Wat liefde en vriendschap gemeen hebben is warmte, en warmte komt van de zon en de zon is geel.' Ik verslond de pagina's: vooral toen ik las dat de eerste ontdekking van de gele wereld was: verlies is iets positiefs. Klopt, dat had ik net ervaren tijdens een schipbreuk. Spullen, waaronder mijn geliefde camera's verloor ik, maar ik kreeg er veel voor teug. Vriendschap en verbondenheid, geweldige mensen. En hoe ik deze mensen kan noemen, ontdekte ik in Epinosa's boek. Zij zijn mijn gele zielen!

Gele zielen zijn mensen die je niet toevallig ontmoet en met wie meteen vertrouwd genoeg bent om je open te stellen en je geheimen te delen. Soms zijn het voorbijgangers, soms blijven ze een levenlang bij je. Maar allemaal hebben ze een les voor je. De ontmoeting met een van je gele zielen verandert je leven voorgoed. Het zijn geen gewone vrienden, ze staan net een trapje dichter bij. En zij kleuren je wereld geel van geluk. In prachtige zinnen beschrijft Espinosa hoe hij het bestaan van gele zielen ontdekt: 'Ik dacht dat het vrienden waren, verwante geesten, mensen die me steunden, beschermengelen. Ik kon maar niet begrijpen waarom iemand die je even daarvoor nog niet kende ineens een deel van jezelf kon worden <.......> dat je je begrepen en gekend voelde.

Het boek hielp mij zelfs begrijpen waarom ik tijdens mijn schipbreuk van november in één klap twee gele zielen ontmoette: 'In zo'n exterme situatie waarbij je in een korte periode zo veel tijd samen doorbracht was het op de een of andere manier makkelijker om een gele ziel tegen te komen.'

Espinosa spoort zijn lezers aan op zoek te gaan naar zijn of haar eigen gele zielen. Het is gewoon een kwestie van vinden en daarna is het heel gemakkelijk. Zo'n gele relatie vraagt namelijk helemaal geen onderhoud. Of je elkaar nu vaak ziet of spreekt of maandenlang niet. Op de een of andere manier pak je gewoon de draad weer op als je elkaar wel ziet. Een gele relatie duurt immers zolang als nodig is, een paar minuten, jaren, of een levenlang.

En zo ontdekte ik eindelijk een mooie naam voor een aantal bijzondere mensen die mijn pad met een reden kruisten. Zij zijn mijn gele zielen die mijn wereld geel kleuren van geluk.