10 december 2013

Na een geweldige laatste 'dolphinswimm' in de warme oceaan van Hawaii is het tijd om naar huis te gaan. Ineens zit ik in een vliegtuig boven de wolken, ergens tussen Dromenland en Werkelijkheid. Onderweg raak ik een dag kwijt en voor ik het weet ben ik in Amsterdam. Een koude wind fluistert in mijn oor dat de winter in aantocht is. Maar ik ben nog vol van de warmte en de spirit van Aloha.

Dan slaat de werkelijkheid genadeloos toe: een fikse jetlag, een overvolle en drukke werkweek, de drukproeven van mijn nieuwe boek moeten worden gecorrigeerd en een hele berg huiswerk voor mijn opleiding Journalistiek. Twee dagen thuis en meteen weer rennen en heel hard werken. Dat doet me beseffen dat ik nog helemaal niet wil landen. Dus ga ik weer op pad. Voor een dagje maar ditmaal, naar de Oosterburen om te kijken of er nog kraanvogels zijn die even uitrusten van hun lange reis van Rusland en Scandinavië naar Zuid Spanje. Het is laat in het jaar, maar misschien zijn ze er nog.

Ergens kom je altijd

De weg naar de kraanvogels is vol omleidingen en ik word alle kanten op gestuurd, behalve de goede. Er zit dus niets anders op dan de filosofie van Pipi Langkous toe te passen: 'ergens kom je altijd'. Uiteindelijk dus ook op de plaats van bestemming. En inderdaad, ik kom er toch. 

Ik rijd de akkers af waar de kraanvogels normaal staan. Tevergeefs. Natuur is natuur. Dit doet me denken aan Hawaii; hoe ik langs de baaien reed op zoek naar de dolfijnen. Altijd zijn ze er, maar niet toen ik er was. Dus ik moest creatief worden en met een boot de zee op. En uiteindelijk zwom ik met ze! Dus ook hier verander ik van tactiek: ik rijd de hobbelige landweggetjes af. Dan maar zoeken op andere plaatsen.

En die moeite wordt beloond. Ineens staan ze er, in de mist!

We halen de 20.000 vogels van vorig jaar bij lange na niet (daarvoor zijn we echt te laat in het jaar) maar een kleine duizend moeten het er zeker zijn. Ze zijn nog schuwer dan het afgelopen jaar: een passerende auto doet de kranen al opvliegen. Maar toch: ik heb ze gezien!

Eenmaal thuis wijst de kilometerteller van de auto me erop, dat ik inmiddels ook in Parijs had kunnen zitten. Zo'n eind rijden om kraanvogels te zien.....waarom niet voor het werk van Berthe Morisot in Musea Marmottan? Wie weet waar ik uitkom de volgende keer als ik aan de werkelijkheid wil ontsnappen!